4667 sayılı kanunun 2. maddesi ile değişik 2 maddesinin 1. Fıkrasında; "Hukuki münasebetlerin düzenlenmesini her türlü hukuki mesele ve anlaşmazlıkların adalet ve hakkaniyete uygun olarak çözümlenmesini ve hukuk kurallarının tam olarak uygulanmasını her derecede yargı organları, hakemler, resmi ve özel kişi, kurul ve kurumlar nezdinde sağlamaktır" diye tanımladıktan sonra (aynı hükmün 2. Fıkrasında) "Avukat bu amaçla hukuki bilgi ve tecrübelerini adalet hizmetine ve kişilerin yararlanmasına tahsis eder" şeklinde belirtmiştir.

Buradan da gördüğümüz üzere, Türk hukukunda avukatlığın amacı betimlenirken işin kamusal bir hizmet olması, adaletin sağlanması öne çıkartılmıştır ve yasa koyucu işin manevi ve etik boyutunun da altını çizmeye gayret etmiştir. Bu yüzden de aynı kanunun 34. Maddesi’nde avukatların hak ve ödevlerinin kapsamının etik boyutlarını da katarak belirtilme gereği duyulmuştur. Bu maddeye göre avukatlar yüklendikleri görevleri, bu görevin kutsallığına yakışır bir şekilde özen, doğruluk ve onur içinde yerine getirmektedir. Bunların belirlenmesi için de Meslek Kuralları ihdas edilmiştir. Meslek Kuralları deyimi ilk defa 1136 sayılı yasa ile hukukumuza girmiş olup yasanın 110. Maddesinin 16. Bendinde “uyulması zorunlu meslek kurallarını tespit ve tavsiye etmek” görevi Türkiye Barolar Birliği’ne verilmiştir. Meslek kurallarının kabul edildiği 1971 yılı Türkiye Barolar Birliği IV. Genel Kurulu Adana’da toplanmış ve bu kuralları ihdas ederken zamanın çeşitli uluslararası kaynağından yararlanmıştır.